Από τα παλιά χρόνια καθετί το παράδοξο και το ανεξήγητο προκαλούσε το ενδιαφέρον του κόσμου. Το να ανακοινώσει κάποιος πως ο ιδανικός τρόπος για χάσει κανείς βάρος είναι να τροποποιήσει τη διατροφή του και να ασκείται, σίγουρα δεν “ερεθίζει” τη κοινή γνώμη, ούτε προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αν όμως κάποιος ισχυριστεί πως πίνοντας ξύδι, καταναλώνοντας αμπούλες αγγινάρας ή τρώγοντας ανανά ή τρώγοντας ανάλογα με την ομάδα αίματος (!) μπορεί να συνεισφέρει στο αδυνάτισμα, σίγουρα στρέφει μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος του κόσμου, πάνω του. Το άτομο που αντιμετωπίζει πρόβλημα με το βάρος του συχνά αποτελεί εύκολο θύμα και στόχο κάθε καινούριας – παράδοξης “ανακάλυψης” που αφορά το αδυνάτισμα.

Μέχρι σήμερα παρόλο την ανάπτυξη της ιατρικής και της γενετικής, μεμονωμένη λύση στο πρόβλημα της παχυσαρκίας δεν ανακαλυφθεί. Κάποια γονίδια πιθανώς να εμπλέκονται στην παχυσαρκία αλλά ακόμα τρόπο μεταβολής του DNA και των γονιδίων δεν έχει βρει η γενετική επιστήμη.

Η δυσανεξία σε τρόφιμα δεν ευθύνεται για αύξηση βάρους. Η παχυσαρκία δεν είναι αλλεργία και η πρόσκαιρη επιτυχία των προγραμμάτων που βασίζονται σε τεστ δυσανεξίας οφείλεται στους αυστηρούς διαιτητικούς περιορισμούς που επιβάλουν.

Φάρμακα πολλά υποσχόμενα απέτυχαν στο να δώσουν σαφή λύση στο αδυνάτισμα.

Χάπια που έκαναν πιο εύκολη την εισαγωγή του παχύσαρκου σε δίαιτα αδυνατίσματος, απομακρύνθηκαν από την αγορά ως επικίνδυνα για την υγεία. Και επιπλέον στο περιθώριο όλων αυτών των επιστημονικών προσπαθειών βρίσκονταν πάντα και θα βρίσκεται (δυστυχώς) όλη η παραφιλολογία για σκευάσματα που αυξάνουν το μεταβολισμό, που μειώνουν την όρεξη ή που με μαγικό τρόπο βοηθούν στο αδυνάτισμα. Βέβαια το να προσπαθεί κανείς να αδυνατίσει χωρίς ουσιαστική και επιστημονική παρέμβαση στο καθημερινό του διαιτολόγιο, μόνο με την κατανάλωση χαπιών ανανά, “ενεργού” κρεμμυδιού ή πόση μηλόξυδου μπορεί να χαρακτηριστεί αφέλεια ή άγνοια βασικών αρχών. Σίγουρα πολλοί επιστημονικοί κρατικοί φορείς έχουν ευθύνη μια και αδυνατούν να ενημερώσουν σωστά και αξιόπιστα τον κόσμο.